Άφησα τις πατημασιές μου στους δρόμους που διάβηκα. Το σήμερα έγινε χθές, παρελθόν, γεγονότα κουκίδες στην απεραντοσύνη της αέναης τροχιάς του σύμπαντος. Το αύριο έρχεται με τους δικούς του ρυθμούς και εγώ κοιτάζω τον φωτεινό ορίζοντα που ανατέλλει και φωτίζει τα όνειρά μου. 

Γεννήθηκα ένα χειμωνιάτικο απόγευμα του Δεκέμβρη. Ο παγωμένος βοριάς άγγιξε τα μαγουλά μου. Μεγάλωσα μέσα στην ομορφιά της φύσης που κάθε μέρα είχε άλλη όψη. Η γειτονιά του χωριού με έβαλε στο κοινωνικό ‘πρέπει’ της εποχής. Η φύση όμως, ο ουρανός, η ατέλειωτη γραμμή του ορίζοντα και η θάλασσα στο βάθος με έμαθαν να αναγνωρίζω τα αισθήματά μου. Οι άνθρωποι με έκαναν να βιώσω τα συναισθήματά μου. Χάραξα την πορεία μου, η θάλασσα της ζωής όμως ήτανε άγνωστη, προσπαθούσα να τη γνωρίσω καθώς έριχνα άγκυρα σε απάνεμους κόλπους.

Ταξίδεψα σε μακρινά μέρη, για να ξεφύγω από τα δεσμά που ένοιωθα να με πνίγουν, τα δεσμά που μου δημιουργούσαν τα Θέλω μου. Δεν το μπόρεσα όμως, ίσως και να μην χρειαζόμουνα το κλειδί της ελευθερίας. Γιατί η ελευθερία ήταν μέσα μου.  Κάθε στιγμή που η σκέψη ταξίδευε μέσα στους δαιδαλώδεις ατραπούς της φαντασίας μου έδινε το κλειδί. Και τότε άρχιζε το ταξίδι της ελευθερίας. Ένα ταξίδι γεμάτο απαντοχή για αυτά που ζούσα, γεμάτο ελπίδα για αυτά που προσδοκούσα να ζήσω. 

Σήμερα ταξιδεύω σε ένα δρόμο που τα πάντα περισσεύουν. Πάνω στο άσπρο χαρτί και στο Μπλέ τετράδιο αποθέτω την ομορφιά που με πλημμυρίζει. Αυτή την ομορφιά της ζωής θέλω να τη μοιραστώ μαζί σας. Ποιος ξέρει μπορεί κάποια στιγμή να συναντηθούμε καθώς οι ματιές θα αντικρίζουν τις λέξεις της κάθε ιστορίας και η φαντασία θα ζωγραφίζει την εικόνα της.